بزرگنمايي:

نسیم گیلان -
«بنا»ی فرنگی در خطر ریزش!
٤٦٦
٠
روزنامه شهروند / متن پیش رو در شهروند منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
بازگشت محمد بنا هم معجزه‌ای برای کشتی‌فرنگی ایران رقم نزد. بازهم بدون این‌که حتی یک فینالیست در 10 وزن داشته باشیم، به کار خود در مسابقات جهانی پایان دادیم، البته تا حدودی هم این نتایج قابل پیش‌بینی بود. وقتی ستاره‌ای در تیم اعزامی نمی‌دیدیم و تمام امیدها برای فینالیست‌شدن به سعید عبدولی بود که تنها هشت سال قبل به فینال جهانی رسیده، باید هم پیش‌بینی چنین اتفاقاتی را می‌کردیم. تیمی که‌ سال قبل به‌عنوان یازدهمی جهان با فقط یک مدال برنز رسیده بود، قطعا امسال امیدی به قهرمانی نداشت. حالا با این وضع آیا یک‌درصد هم می‌توان امیدوار بود که در المپیک توکیو اتفاقات لندن تکرار شود یا این‌که حداقل یک مدال طلا بگیریم؟
خبری از ظهور پدیده نبود
پویا ناصرپور (55 کیلوگرم)، علیرضا نجاتی (60 کیلوگرم)، میثم دلخانی (‌63 کیلوگرم)، حامد تاب (67 کیلوگرم)، امین کاویانی‌نژاد (72 کیلوگرم)، رامین طاهری (87 کیلوگرم)، محمدهادی ساروی (97 کیلوگرم) و امیر قاسمی‌منجزی (130 کیلوگرم) هشت عضو تیم اعزامی کشتی فرنگی به مسابقات جهانی را تشکیل می‌دادند که تا پیش از این سابقه حضور در این سطح را نداشتند. اکثر آنها هم به جز یکی، دو نفر کشتی‌گیران جوانی محسوب می‌شوند که دایره افتخاراتشان به رده‌های پایه مربوط است. شاید قبل از شروع مسابقات خیلی از این اسم‌ها به گوش مردم و حتی علاقه‌مندان به کشتی هم آشنا نبود. پس می‌شد پیش‌بینی کرد که این جوان‌ها در برابر بزرگان کشتی دنیا نمی‌توانند قدرت‌نمایی کنند؛ اگرچه روزی امثال سوریان، نوروزی و عبدولی نیز در همین سن‌وسال به قهرمانی دنیا رسیدند. اگر به فینالیست‌های همین مسابقات هم نگاه کنیم،‌ می‌بینیم که برخی از کشتی‌گیران گمنام برای نخستین‌بار با درخشش در قزاقستان نامشان را بر سر زبان‌ها انداختند. شاید تنها از این جمع بتوان علیرضا نجاتی و امیر قاسمی‌منجزی که البته مسن‌ترین عضو تیم است را موفق دانست، چون حداقل سهمیه المپیک را برای ایران به ارمغان آوردند. حتی میثم دلخانی با عنوان پنجمی جهان فقط یک برد به دست آورد و حتی از شانس بالای خود هم استفاده نکرد.
گرایی و عبدولی؛‌ طلاهایی که برنز شد!
در تیم محمد بنا تنها سعید عبدولی (82 کیلوگرم) و محمدعلی گرایی (77 کیلوگرم) سابقه رفتن روی سکوی جهانی را داشتند. به همین خاطر هم از این دو فرنگی‌کار باتجربه انتظار کسب مدال طلا می‌رفت. جالب این‌که هر دو نفر هم رقبای اصلی خود را شکست دادند، اما در مبارزه‌ای که فکرش را نمی‌کردند، شکست خوردند. حالا آنها با مدال‌هایی به تهران بازمی‌گردند که می‌شد رنگشان طلایی باشد. شاید بی‌راه نباشد اگر بگوییم که در المپیک 2020 هم تنها شانس‌های کسب مدال طلا می‌توانند یکی از این دو نفر باشند.
طلسم پنج ساله فینال؛ چه بلایی سر تیم بنا آمد؟
پنج‌سال از آخرین حضور یک ایرانی در فینال مسابقات جهانی کشتی فرنگی می‌گذرد! این اتفاق برای تیمی که با سه مدال طلا در المپیک 2012 قهرمان شد، واقعا دردناک است. آخرین‌بار قاسم رضایی در مسابقات جهانی 2015 به فینال راه یافت و با توجه به برگزاری المپیک در ‌سال آینده، این حسرت تا‌ سال 2021، هفت ساله خواهد شد! در سال‌های اخیر بارها تیم‌ملی کشتی فرنگی بین مربیان مختلف دست‌به‌دست شده و همین محمد بنا چند بار رفت و برگشت داشته است. بدون‌شک مهمترین دلیل ناکامی کشتی فرنگی نیز همین عدم‌ثبات بوده که باید امیدوار بود بار دیگر تکرار نشود.
حضور سوریان هم کمکی نکرد!
حمید سوریان که بعد از ریاست علیرضا دبیر به‌عنوان نایب‌رئیس فدراسیون مشغول به کار شده و ارتباط نزدیکی هم با محمد بنا دارد، در نقش یک سرپرست همراه فرنگی‌ کاران راهی قزاقستان شد. تصاویر منتشرشده در روزهای اخیر نشان می‌دهد که سوریان حتی به شاگردان بنا نکات فنی را گوشزد می‌کند و در سالن گرم به آنها تذکرهای لازم را هم می‌دهد. اسطوره کشتی فرنگی ایران که در نقش جدیدی در مسابقات جهانی حاضر شده، هنگام مبارزه فرنگی‌کاران ایرانی یک لحظه هم آرام و قرار نداشت و از روی سکوها سعی می‌کرد به کشتی‌گیران روحیه بدهد. محمد بنا هم با توجه به رابطه نزدیکش با سوریان، به او میدان داده بود تا حتی در مسائل فنی هم دخالت کند؛ اگرچه حضور سوریان هم خیلی به کسب یک نتیجه درخشان کمک نکرد.
فدراسیون جدید مسئولیتی نمی‌پذیرد
علیرضا دبیر که شاید خودش هم پیش‌بینی چنین نتایجی را در قزاقستان می‌کرد، قطعا بعد از 50 روز حضور در رأس فدراسیون مسئولیتی را در قبال نتایج فرنگی‌کاران نمی‌پذیرد. البته قطعا مسئولان فدراسیون قبلی هم می‌خواهند مسئولیت را از سر خود باز کنند و فقط محمد بنا است که باید در قبال این نتایج پاسخگو باشد. باید دید سیاست‌های فدراسیون جدید در قبال تیم‌ملی کشتی فرنگی چیست و دبیر آیا می‌خواهد تغییرات ساختاری در این تیم ایجاد کند یا خیر.
آقای خاص ادامه می‌دهد؟
محمد بنا هم که بعد از موفقیت در المپیک لندن لقب آقای خاص کشتی را یدک می‌کشد، از نتایجی که به دست آمده، به‌عنوان یک شکست یاد نکرده و از علاقه‌مندان به کشتی وقت خواسته است. با این‌که او گفته زمان لازم است تا دوباره امثال سوریان، نوروزی و قاسم رضایی را بسازد، اما با نگاهی به نتایج مسابقات جهانی 2011 به این نکته پی می‌بریم که موفقیت در المپیک 2012 هم اتفاقی نبوده و یک‌سال قبل از آن می‌شد نوید چنین مدال‌هایی را داد. آن ‌سال عبدولی و نوروزی دو طلا برای ایران در جهانی استانبول کسب کردند و ‌سال بعد، تیم محمد بنا سه طلای المپیک گرفت. حالا که بنا هم 8، 9‌سال پیرتر شده، آیا می‌تواند تیمی که چند برنز تنها دستاوردش از مسابقات جهانی بوده را برای درخشش در المپیک آماده کند یا خیر؟ شاید نخستین نکته ادامه راه بنا در تیم‌ملی کشتی فرنگی باشد که باید دید او می‌تواند با علیرضا دبیر برای تداوم حضورش به نتیجه برسد یا خیر.