یادی از رفتگان در پنجشنبه آخر سال /پنجشنبه آخر سال انگار دلمان خیلی بیشتر می گیرد
اجتماعي
بزرگنمايي:
گیلان آنلاین - پنجشنبه آخر سال انگار دلمان خیلی بیشتر می گیرد از نبودن هایی که به بودنشان عادت داشتیم!به رسم دیرینه به دیدار آنهایی می رویم که چشم انتظاری شان را نمی بینیم و صدایشان را دیگر نمی شنویم و تنها در حسرت در آغوش کشیدنشان اشک حسرت می ریزیم.
به گزارش ایسنا-منطقه گیلان،ما ایرانیان سنت های نیکویی داریم یکی از این سنت ها در پنجشنه آخر سال این است که یادی می کنیم از رفتگان و سری به آرامستان ها می زنیم گویا در آخرین روزهای زمستان با هدیه بردن سبزه و شستن مزار عزیزانمان تلاش داریم تا بهار را به آنان که رفتند نوید دهیم.
با اینکه پنجشنبه آخر سال هرکسی هزار کار نکرده و عقب افتاده دارد اما در این روز آرامستان های سراسر کشور پر می شود از حضور ما زندگان،حضوری که دلت می ماند که از نبودن آنهایی که دوستشان دارید دلگیر شود، یا که خوشحال باشد از حضورت و برکت عمرت که یک بهار دیگر را هم خواهی دید.
آرامستان ها پر است از “حمد و سوره” هایی که بر زبان می رانیم، پر است از حسرت هایی که برای نبودن عزیزانمان می کشیم و در نهایت با یادی از خدا و حکمت خداوند با گفتن “هر چه حکمت اوست” آرام می گیریم .
یادشان بخیر... یاد همه آنهایی که دیروز بودند و امروز نیستند، همه آنهایی که پارسال رخت و لباس عید خریدند و امسال کفن بر تن دارند، هم آنهایی که لحظه تحویل سال صورتشان را بوسیدیم و عید را تبریک گفتیم و امسال تنها با خواندن فاتحه ای یادشان می کنیم .
می گویند در آخرین پنجشنبه سال خفتگان ابدی در خاک بوی آرد تفت داده، گلاب و زعفران را حس می کنند و چشم به راه می مانند تا بروی سری به خانه ابدیشان بزنی و با آب و جارو کردن و گذاشتن گلدان گلی و روشن کردن شمعی یادی کنی از آنان که روزگاری نه چندان دور مثل من و شما نفس می کشیدند.
مرگ خبر نمی کند،آژیر نمی کشد،پیامک نمیزند ،چت هم نمی کند، تعارف و رو دربایستی هم با هیچ کس ندارد. باید باور کنیم تنها چند روز به عید و آغاز بهاری دیگر باقی مانده است همه خودمان را آماده کرده ایم اما متاسفانه در بین ما تعدادی قبل از آمدن بهار به خانه ابدی خواهند رفت. مرگ از رگ گردن نیز به ما نزدیکتر است ، و دیر یا زود زمان آن و اجلمان فرا خواهد رسید... و در آن هنگام است که حتی از فرصتی کوتاه برای پلک بر هم نهادن و یا بستن دهانمان نیز محروم خواهیم شد پس گریزی از واقعیت مرگ و پایان حیات خاکی ، وجود ندارد ...!
با این اوضاع ،اما باز امید هست و عشق به آینده .اگر چه مرگ حق است و هر لحظه در کمین اما این دلیل نمی شود که عشق به زندگی و خانواده نداشته باشیم، دست از کار و تلاش بر داریم و در کنج عزلتی بنشینیم و ماتم بگیریم . اینها درسی است که تا زنده هستیم با عشق و امید زندگی کنیم، اما باید بدانیم شاید هر نفس نفس آخر است.
در واقع زندگی میهمانی و جشن آمدنها و رفتن هایمان است. واقعیتی که بی شک روح و دلمان را می آزارد. کاش دلمان خوش باشد از یادگاری های بزرگی که در دنیا باقی می گذاریم و کوله بار پری که با خود به آخرت می بریم.
آری واقعیت این است حال با هر نقشی و هر شغلی که داریم دوست داشت باشیم همدیگر را و احترام بگذاریم به آرای همدیگر و توان نقد را داشته باشیم و یادمان باشد که سفره همسایه مان خالی نباشد و دست نوازشی برسر یتیمان بکشیم و گاهی با لبخندی دلی را شاد کنیم.
انتهای پیام
-
پنجشنبه ۲۴ اسفند ۱۳۹۶ - ۱۲:۵۳:۰۰
-
۷۴۸ بازديد
-
-
نسیم گیلان
لینک کوتاه:
https://www.nasimegilan.ir/Fa/News/22694/