بزرگنمايي:

نسیم گیلان - پایگاه اطلاع رسانی دیار میرزا در استان گیلان، مطلبی در قسمت یادداشت با عنوان دو نیمه رؤیا به قلم علیرضا مویدی فر در ارتباط با پیروزی تیم فوتبال داماش و راهیابی به فینال جام حذفی کشور منتشر کرده است.
دو نیمه خالی، دو نیمه خسته:
داماش شاهکار کرد. با هر متر و معیاری حتی فراتر از خونه به خونه در فصل گذشته. تیمی که در کشاکش محو بود اما نفس دوستدارانش با تنفس مصنوعی زنده نگاهش داشت، تا کسی از راه بیاید و جسم ناتوانش را به دوش بکشد و با صبر و درایت، به جایی برساندش که حالا هست. بمب انگیزه ای برای تکرار خاطره هنوز تازه. خاطره ای که سپیدرود ساخت. صعود شلاقی از لیگ دو تا لیگ برتر.
دو شعر نخوانده، دو بغض شکسته:
داماش را بر دوش آبی های رشتی ببینید. داماش آنجا بود که زنده ماند. جایی که البته به مدد رسانه های جمعی مجازی، هواخواهانش هرگز بر زمینش نگذاشتند. زیر تهدید از دادستانی بگیر تا فیفا. نام داماش بر لب های دلدادگانش بود. اتفاقی که در روندی بسیار طولانی تر، نیمه قرمز رشت، بیش از دو دهه، کنج قلبهایشان انجام دادند. بر شانه و در قلب، داماش و سپیدرود.
دو نیمه آبی، دو نیمه دریا:
داماش و سپیدرود زنده ماندند و زندگی کردند و زندگی بخشیدند. راه ناهموار بود و هست و خواهد بود. اما تکیه گاه شانه ها و گرمای قلبها، مامن مطمئنی است که بدانند، جاودانند، تا با مردمانند. حالا راه روشن و پیداست. سخت است ادامه دادنش. اما اگر به صبر و درک و درایت باشد، ملالی نیست.
دو نیمه مهتاب، دو نیمه رویا:
دستمان جز به رویاپردازی نمی‌رسد. داماش راه را تا فینال جام حذفی رفته است و چقدر جذاب و دلفریب. کتمان نمی‌کنیم که راه سپیدرود دشوارتر است، بسیار دشوارتر برابر سه تیم اول جدول لیگ برتر. سپیدرود اگر با هر احتمالی به فینال برسد، ماموریتی ورای غیرممکن را انجام داده است. اما مگر نمیگویند هرگز، نگو هرگز؟ بیایید از حالا تا هروقت که دوام سپیدرود در جام حذفی برقرار بود، با این رویا زندگی کنیم.
رویای یک فینال تمام رشتی در جام حذفی 97-98.
پی نوشت: عنوان یادداشت نام ترانه ای از حمید حامی است.
7296/2007/