چاپ

نسیم گیلان -
دیدار امروز افغانستان-ژاپن؛ فرصت اثبات برادری
٢٠٥
٠
روزنامه شهروند / متن پیش رو در شهروند منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
اگر پرسپولیسی هستید هیجان ساعت‌ها و روزهای قبل از فینال برابر کاشیما را به یاد بیاورید، اگر هم پرسپولیسی نیستید، حال‌تان قبل از بازی‌های حساس تیم‌ملی در جام‌جهانی را مرور کنید تا بفهمید افغانستانی‌هایی که خیلی‌هایشان همین دوروبر خودمان هستند، چه حالی دارند وقتی قرار است تیم‌ملی فوتسال زیر ٢٠ ساله‌هایشان که انصافا شگفتی‌ساز هم بوده، به مصاف تیم قدرتمند ژاپن برود. خودتان را بگذارید جای آنها، اما اگر نمی‌توانید سری به شبکه‌های اجتماعی مثل توییتر بزنید تا ببینید چطور لحظه‌ها را می‌شمارند و چند بار جمله «اگر بشه چی میشه» را زیر لب زمزمه می‌کنند. چرا شما را به این همذات‌پنداری دعوت می‌کنم؟ به خاطر آن چند‌هزار برادر و خواهر افغانستانی که بارها گفته‌ایم باید کاری کرد تا کنار ما خوشبخت و راحت باشند، اما خیلی‌هایشان نمی‌توانند برای تشویق تیم‌ملی‌شان به تبریز بروند. برای من که زن هستم، خیلی راحت‌تر است فهمیدن حال کسانی که دل‌شان توی ورزشگاه و پیش تیم‌ملی‌شان است، اما دیوار بلندی روبه‌روی‌شان کشیده شده که نمی‌توانند از این دیوار بگذرند و هرچه در توان دارند برای تشویق امیدشان بیرون بریزند. در برابر این چند‌هزار نفر هم دیوار بلند و نامرئی کشیده شده که آنها را از ورود به بعضی از شهرها ازجمله همین تبریز خودمان منع می‌کند، قانونی که اهمیت این بازی را برای این چند‌هزار نفر نمی‌فهمد و خب قانون کجا و حال دل آدم‌ها کجا؟
اما ما که می‌فهمیم، تبریزی‌هایی که این روزها شاهد پر و خالی شدن استادیوم‌های فوتسال‌شان هستند و سهمی از این شوق دارند که می‌فهمند، برای همین هم می‌گویم بیایید خودمان را بگذاریم جای آنها و اگر می‌توانیم صدای آنها باشیم برای تشویق تیم‌شان. شاید این بهترین فرصت باشد که برادری‌مان را ثابت کنیم و نشان دهیم که حمله‌مان به تفرقه و نابرابری منحصر به شبکه‌های اجتماعی نیست. نشان دهیم که اگر قانون نمی‌گذارد چند‌هزار افغانستانی، تیم تا همین جا قهرمان‌شان را در ورزشگاه کشور همسایه تشویق کنند، ما به جای آنها سالن را پر می‌کنیم و اعضای جوان تیم‌شان را به همان زبانی تشویق می‌کنیم که هزاران‌ سال است فارغ از همه مرزها و خط‌کشی‌ها با همدیگر حرف زده‌ایم.