چاپ

نسیم گیلان -
شغل ایتالیایی؛ چرا استراماچونی باید بماند؟
٠
٠
آی اسپورت / متن پیش رو در آی اسپورت منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
استقلال باخت. در روزی که بدترین سناریو برای آنها می‌توانست یک امتیاز و رسیدن به تساوی باشد. شاگردان استراماچونی در تمام لحظات مسابقه پرس شدیدی اعمال کردند و با اینکه این تاکتیک انرژی زیادی از بازیکنان می‌گیرد و معمولا از دقایق 70 به بعد در خستگی بازیکنان خودش را نشان می‌دهد، اما استقلالی‌ها تا لحظه آخر جنگیدند. پنالتی علی کریمی گل نشد و شانس خوب مرتضی تبریزی که مسلم‌ترین موقعیت بازی بود، مثل همیشه با بی‌دقتی او از خط اوت بیرون رفت. همه چیز در استقلال سیاه به نظر می‌رسد؛ شکست در دربی، رتبه نازل پانزدهم و تیمی که عصبی بازی می‌کند و بازیکنانش موقعیت‌سوزی می‌کنند. اما تیم استراماچونی منظم بازی می‌کند، دفاع منسجمی دارد، به حریفانش موقعیت نمی‌دهد و برخلاف بیشتر تیم‌های لیگ برتری قادر به خلق موقعیت در جلوی دروازه حریفان است. تیمی که کسانی که فوتبال می‌فهمند شهادت می‌دهند بالاخره راه بردن را پیدا می‌کند.
مدیران استقلال و هواداران این تیم حالا باید یاد فصل اول برانکو بیفتند؛ تیمی که نشانه‌های خوب بودن را بروز داده بود اما تا رتبه پانزدهم هم سقوط کرد (این هم از شوخی‌های تاریخ است که هر دو تیم تا این رتبه سقوط کردند). تیم برانکو به انتهای چاه رسید اما طناب امید و اعتماد هنوز بریده نشده بود؛ طنابی که پرسپولیس خودش را با آن بالا کشید و قهرمان شد و باز هم قهرمان شد و هت‌تریک هم کرد. مدیران استقلال این را یادشان بماند؛ بریدن طناب امید یعنی پایان استقلال این فصل در هفته چهارم. اخراج استراماچونی یعنی ماندن در ته چاه و پنجه بیهوده کشیدن روی دیواره‌های سیمانی آن. مدیران استقلال و وزارت ورزش یادشان باشد امید آخرین چیزی است که باید بمیرد؛ یادشان بماند که استقلال در این روزهای آشفتگی دنیا و سختی زندگی، آخرین امید خیلی‌هاست. امیدی که نباید خاموش شود.