چاپ

گيلان انلاين- سال 69 خيلي ها تماشاگر بازي برزيل و اسکاتلند بودند که زمين لرزيد. امدادگران مادري با مصدوميت خفيف پيدا کردند و به هلي کوپتر امداد منتقل کردند. مادر از آشناها حال خانواده و نزديکان را پرسيد که جواب شنيد همه سالم هستند. آن طرف تر اما پيرمردي نا اميد در پرواز امداد بود که گفت دروغ مي گويند: همه مرده اند! روح لطيف مادر که طاقت شنيدن خبري به اين تلخي را نداشت، چشم هاي رنگي خود را براي هميشه بست و ديگر بچه هايش نتوانستند نشاني از مادر پيدا کنند!
آن سال هاي تلخ گذشت و خاطرات دردناک باقي ماند. مردم داغدار براي التيام دردهايشان روزهاي پاياني خرداد مراسم هاي يادبود برپا مي کنند و شاخه هاي گلايل، بخش جدا نشدني مراسم هستند. گلايل سفيد نمادي از روان پاک و اداي احترام به درگذشتگان است. جايي خواندم حداقل چهار روستا ناپديد شدند! تا به حال اينقدر از شنيدن کلمه حداقل غمگين نشده بودم. خاطرات و عکس ها از اين هم تلخ تر است، اجساد دسته جمعي که کنار هم رديف شده اند ياد حرف پيرمردي که با اشک مي گفت: چند روز بعد امدادگران رسيدند! آرزو مي کنم اين حرف درست نباشد.
در گذر خاطرات دردناک زوجي را يادآوري مي کنم که تمام کودکانش در اوج جواني زير آوار جان دادند يا پرکشيدن مادري که دو دختر نوجوانش را در آغوش کشيد و پدر خانواده با دستان خودش آن ها را از زير آوار بيرون کشيد.
درد و حرف زلزله 69 بيشمار است و وقت کم! در تمام اين سال ها سوالي ذهنم را درگير کرده اگر خانه ها ايمن سازي شده بود، چرا 40هزار کشته برجا گذاشت؟ شايد عده اي بگويند آنوقت ها کسي در اين فکرها نبود! به آنها پيشنهاد مي کنم صفحات تاريخ و زلزله بويين زهرا را مرور کنند تا باورشان شود که مسئوليت حفظ جان مردم، فکر و عمل مي خواست!