چاپ

نسیم گیلان - رشت- " روز دیگه سر رسیده، شب هم فرا رسیده ، سایه های شب هنگام" .
به گزارش ایرنا، این تصنیفی است که کراپ شخصیت نمایش " آخرین نوار کراپ " با بازی تحسین برانگیز کیوان خسرو مرادی در طول این نمایش در تماشاخانه رادی رشت بارها با خود زمزمه می کند.
شخصیتی که به جای زیستن، چون بوفی کور در تاریکی دائم به نشخوار خاطرات زندگی گذشته اش مشغول است.
مردی که عشق را در زندگی اش پس زده و اکنون در تنهایی ، انزوا و بیهودگی و حسرت روزهای گذشته روزگار می گذارند. تنهایی که گرچه از آن رنج می برد ولی گویا خود را محکوم به آن می داند .
او در یکی از نوارهای مربوط به سالهای جوانی از تمایلش به مرگ مادر بیمار سخن می گوید مادری که پس از مرگ پدر تنهایی را انتخاب کرده ولی ما به وضوح علت این بی علاقگی یا نفرت وی را در نمی یابیم .
گرچه جاهایی به نظر می رسد نشانه هایی از عقده ادیپ در کراپ دیده می شود.
همچنین وجوه اشتراکی را بین کراپ و مادرش در می یابیم .او که روزی آرزوی مرگ مادرش را می کرد اکنون در سالخوردگی به عکس برگردان مادر خود بدل شده.
آدمی تنها که سرگرمی و دلبستگی اش گوش دادن مداوم به نوارهایی است که سالها پیش خاطرات و احساسات روزانه اش را در آن بیان کرده .
او نفرت خود از دنیایی را که در آن زندگی می کند با بد و بیراه گفتن به جهان بیان می کند :" سیاره کهنه تاپاله ". سیاره ای که شاید بشر از همان زمان که از ترس به غارها پناه می برده و سایه خود بر دیوار غار را می دیده ، در آن احساس تنهایی و ناامنی می کرده.
کراپ میخواره به خوردن موز علاقه ای اعتیادگونه دارد . اما گرچه مشروب می نوشد به نظر می رشد هیچ لذتی از آن نمی برد و تنها لذتی که وی از زندگی کنونی اش می برد همان خوردن موز است که آن را چون گنجی در صندوقی در بسته پنهان کرده و با آیینی خاص اقدام به خوردن می کند.
اما پوست موزها را که گویی به نوعی نشان از افکار نادرست و اشتباهات زندگی اش است روی زمین می اندازد . پوست موزی که هر آن ممکن است وی را به زمین بیاندازد .
انگار نویسنده و کارگردان با نشان دادن تنهایی و بیهودگی زندگی کراپ می خواهد ما را به خودمان بیاورد تا پوست موز زیر پای زندگی مان نیاندازیم .
صحنه ای کج با نور اندک به خوبی نشان از بی ثباتی و تیره و تار بودن زندگی مرد نمایشنامه دارد.
زنگوله ای که در جیب کراپ می بینیم و هر از گاهی آن را بیرون می کشد و گوش به نوایش می سپارد ما را به یاد "رز باد " ، سورتمه ی محبوب زمان کودکی همشهری کین می اندازد.
نمادی از حسرت زندگی گذشته که او وانمود می کند که از آن بیزار بوده.
به قول هدایت در بوف کور :" در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد."
بازیگر نمایش به خوبی از عهده اجرای این نمایش تک نفره نفس گیر و دشوار ، و انتقال حس به مخاطب پر حوصله و اهل تئاتر بر می آید.
بیهودگی و پوچی زندگی کراپ چنان دلزدگی در مخاطب ایجاد می کند که پس از خروج از سالن نمایش بر آن می شوی که فکری برای زندگی ات بکنی تا به کراپ دیگری بدل نشوی.
' آخرین نوار کراپ' اثر ساموئل بکت نمایشنامه نویس بزرگ ایرلندی به کارگردانی وحید تقی زاده و بازی کیوان خسرو مرادی تا 4 آبان در تماشاخانه رادی شهر رشت روی صحنه است.
آخرین نوار کراپ از آثار منحصر به فرد بکت از نمایشنامه نویسان بزرگ سبک ' ابزرد' یا پوچی ‌است.
این نمایش در تماشاخانه استاد اکبر رادی از 29 تا 4 آبان ساعت 19:30 به روی صحنه می رود .
علاقمندان می توانند بلیت نمایش را از سایت هفت ساز www.haftsaz.com تهیه کنند.
6030