نسیم گیلان
بازی هایی که پای بچه ها را می گیرند - عیسی پاشاپور*
چهارشنبه 30 آبان 1397 - 12:46:18 PM
ایرنا
نسیم گیلان - آستارا - جایگزینی بازی های مجازی به جای تفریحات ورزشی، مانع تحرک کودکان و نوجوانان و موجب بی انگیزگی آنها به تحرکات جسمانی شده است.
گرسنگی و تشنگی از علاقه شدیدش به تبلت یا گوشی تلفن همراه نمی کاهد و از هر فرصتی برای فرو رفتن در عمق بازی اندرویدی استفاده می کند و این همان کودک، نوجوان و جوان دیروز است که در کوچه و محله با جنب و جوش و هیاهو به دنبال توپ می دوید و پدرها و مادرها، آنها را به سختی از هم بازی ها و همسالان خود جدا کرده و به خانه می آوردند.
کودکان و نوجوانان امروز اگر دور هم نیز نشسته باشند، هر یک در داخل گوشی یا تبلت فرر رفته و هر از چند گاهی احساس شعف و شادمانی خود از زدن یک گل یا سبقت خودرو در پیست مسابقات مجازی را به همدیگر بازگو می کنند و دیگر خبری از افت و خیز حقیقی آنها نیست.
بازی های فکری از نظر واداشتن انسان به تفکر و تلاش برای عبور از مانع یا حل مساله ارزشمند است اما افراط در استفاده یا به بیانی دیگر اعتیاد به آن، پای کودک و نوجوان را همچون زنجیری محکم به زمین می بندد و خانه نشینی، چاقی، ضعف بینایی، بی حوصلگی، ضعف در روابط عمومی و ناتوانی در انجام امور از پیامدهای منفی آن است.
شکل و شیوه بازی های بومی و محلی در روزگاران گذشته، علاوه بر نیاز به مشارکت گروهی در اجرا، نظر بزرگسالان را نیز جلب می کرد و برگزاری بازی هایی نظیر الک دولک، هفت سنگ، وسطی، خانه خانه و کمربند بازی در دل روستاها و فضاهای باز شهرها جمعیت قابل توجهی را به تماشا وا می داشت و با دمیدن روح نشاط در کالبد اجتماع، از نظر تندرستی و سلامتی نیز تاثیر بسیاری داشت.
کودکان، نوجوانان و جوانان شرکت کننده در این قبیل بازی ها با تقویت نیروی جسمانی و تاثیرپذیری از همدیگر، برای موفقیت و برتری خود تلاش می کردند و مهارت و توان به دست آمده، آنها را برای روابط اجتماعی پویا، تمکین به داوری، احترام به بزرگان و زندگانی پرتحرک و با انگیزه آماده می کرد.
برخی از آن بازی ها نظیر اسب سواری و کمربند بازی اغلب توسط بزرگسالان اجرا و تماشای آن از سوی افراد کم سن، باعث شور و شادمانی می شد و مشارکت مجزای مردان و زنان، آموزه های اخلاقی را بازگو و فرهنگ عفاف و حجاب را ترویج می کرد و مردم با تعمیق روابط اجتماعی در سایه شرکت در بازی ها یا تماشای آنها، از حال و روز همدیگر با خبر می شدند.
با آنکه برخی از بازی های بومی و محلی با هدف زدودن غبار فراموشی، در مدارس اجرا می شود اما دلبستگی جامعه هدف به زمینگیر شدن با تفریحات مجازی، بیش از علاقه به تحرکات ورزشی است و متاسفانه نسل نو از این نظر با الزامات جسم و روان سالم فاصله گرفته است.
به نظر می رسد باید با توسعه بازی های ورزشی در خارج از فضای مدرسه، رونمایی جذابیت های آنها، اجرای بازی های اندرویدی قابل ارائه در فضای حقیقی و راه اندازی جشنواره های آنها از پستوی مجاز و خیال بیرون آمده و هیجانات جسمی و روحی خود را در میدان های واقعی به نمایش بگذاریم.
 

http://www.gilan-online.ir/fa/News/72511/بازی-هایی-که-پای-بچه-ها-را-می-گیرند---عیسی-پاشاپور*
بستن   چاپ