چاپ

نسیم گیلان- شب یلدا یا همان شب چله خودمان یکی از کهن ترین جشن های ایرانی است که از دیرباز همچنان بین اقوام ایرانی رواج دارد. در این جشن طی شدن بلندترین شب سال و به دنبال آن بلندتر شدن طول روزها در نیم کره شمالی که مصادف با انقلابی زمستانی است، گرامی داشته می شود. اما آنچه که امسال را با تمام سال های گذشته متفاوت کرده و سی آذرماه 97 با آذر سال های گذشته فرق کرده، ماجرای گرانی وحشتناک آجیل شب چله است.
پدر با یک ساک دستی وارد خانه می شود و مثل سابق که با ساک دستی میوه های رنگ و وارنگ در عصر آخرین روز پاییز می آمد با دردکمر در را بست و یک راست بطرف میزگرد و سفید وسط پذیرایی رفت و قاب های عکس را با نظم خاصی دور حافظ چید.
من آنطرف تر کنار لپ تاپ نشسته بودم و مادر بی خیال دنیای پیرامون با تلفن داشت حرف می زد، قل قل سماور هم حواس کسی رو پرت نمی کرد، نگاهم بطرف میز که پدر تزیین کرده بود رفت در چارچوب فلزی هر کدام یک چیز قاب شده بود پسته، کشک، گردو و ...
مادر نیم دور چرخید و گوشی را روی شانه و چانه اش قفل کرد چادر را دور کمرش بست و مات و مبهوت طرف پدر رفت صدای پشت خط تلفن مدام می گفت: الو ... الو...
پدر دوباره زیر لب چیزی گفت و خم شد و آخرین قاب کوچک فلزی را روی میز گذاشت، کلید کوچکی در آن سوسو میزد از جایم بلند شدم گفتم اینا یعنی چی؟
مادر مثل اینکه خودش با خودش حرفی زده باشد، گوشی را روی میز گذاشت و روی صندلی پدربزرگ آرام گرفت. پدر گفت: امسال چیزی نمی خریم، شاید توانستیم لااقل آجیل عید را ارزان بخریم!
مادر گفت: با این چندرغاز حقوقت، مگه ما چیزی هم می خریدیم. اونایی که میگن نخریم قدرت خرید دارند، تویی که نمی خریدی چرا به حرف اونا گوش می دی مرد حساب!
گفتم: خیلی خوب شده! حالا دیگه کم کم داریم به خارجیا نزدیک میشیم مثل اونا داریم زندگی می کنیم، هر چیزی رو یه دونه می خرن، همیشه همه چیز دارن، کم می خورن، کم می پوشن، فقط تفریحات سالم و ...
مادر چشم و ابروی رفت و گفت: مرد! امشب نوه هات میان اینجا! لااقل هندوانه می خریدی!
پدر قاب کلید را روی حافظ گذاشت و تفألی زد و گفت: ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هرچه مصلحت می بینی، برایم آشکار سازی! بعد هم با صدای بلند گفت:
هرمی لعل کز آن دست بلورین ستدیم