چاپ

نسیم گیلان - روزنامه سوال جواب چاپ استان گیلان در شماره یکشنبه دوم دی ماه، مطلبی در قسمت یادداشت امروز با عنوان در سوگ گیسوان سوخته دخترکان میهن، گورم را گم می کنم! به قلم علیرضا فکوری منتشر کرده است.
این نخستین بار نیست که شماری از ما می میریم بخاطر اینکه یک نفر کارش را درست انجام نمی دهد! یک بار هواپیمای زمانه دقیانوس از دهان غار کهف به پرواز در می آید و شماری از ما را می ریزد به پای زاگرس، زمانی هم ترن از ریل می رود بیرون تا جان گروهی دیگر را از تن بیرون کند؛ همه اینها را بگذارید کنار هزاران جنازه ای که سالها از میان آهن پاره های ساخته شده در کشور در می آوریم و رج شان می کنیم کنار جاده ها!
سوزانترین این مرگها - که چند باری رخ داد- آتش افتادن به جان کودکان در حریم مدرسه هاست؛ از گیلان گرفته تا سیستان!
این هفته در حالی که نبرد بر سر لحاف ملانصرالدین (آرای انتخاباتی) حوزه آموزش و پرورش بین وزیر و هواداران و روابط عمومی و کمیسیون وابسته در مجلس و ... درگرفته و داغ بود، باز غم سوختن دخترکان تازه پای میهن در کلاس درس، آتش به جان این سرزمین بدسرنوشت انداخت.
اگرچه توییت چندخطی یکی از مزدبگیران وزارت آموزش و پرورش آن قدر برای همپیاله های شان در مجلس گران آمد که گفتند: یا باید وزیر نظری نامی را برکنار کند یا ما خودش را برکنار می کنیم! تاکنون نشنیده ام که به پاس زندگی سوخته چهار جان نازنین و نیم سوزی جان های دیگر، کسی به وزیر چشم و ابرویی نازک کرده باشد.
از بردن نام چنین موجوداتی روزگار حالم بد می شود. گمان می برم اکنون که چنین وجدان ستیزهایی گورشان را گم نمی کنند، پس من باید گورم را گم کنم، باشد؛ گورم را گم می کنم و ...
همه گور خودمان را گم می کنیم تا شمایان به آینه افتخار کنید!