نسیم گیلان- صفحه های رنگی کوچک و بزرگ، فضایی پراز سرگرمی، آلبوم عکس، شعرهایی که پر از رنگ و بوی با هم بودن و خانواده را می دهد .... اما کجای کاریم ؟؟ در عصرارتباطاتی زندگی می کنیم و شعارهایی می دهیم که کمتر به آن عمل می کنیم، شعرهای ناب مثنوی و معنوی، حافظ خوانی و ... دیگر کم کم کتابخانه از خانه هایمان حذف شد، کودکمان در زمان رشد، ما را با چیزی لمس می کند که همیشه کنارمان است و هر لحظه با آن سرگرمیم و آن ربات کوچک پر رمز و راز بر رشد او هم تاثیر گذاشته و حتی نقاشی های دوران کودکی خود را بر روی آن قطعه بی جان می کشد، البته خوب و بد هم دارد، اما حیف زمان های با هم بودنمان هم، همه سرگرم یک صفحه نورانی هستند که در دست با ابعاد و اشکال مختلف می درخشد.
واقع نگر باشیم که دیگر نمی توان در این مورد به جز خودمان کسی را مقصر دانست، باید قبول کنیم که با کمی دل کندن از دنیای مجازی در زمانه ای با هم بودن می توان بوی غذای خانه مادر بزرگ و یا داستان های دورهمی های شبانه را بهتر استشمام و لمس کرد.
یادم می آید در مسیر راهی طولانی بودم شخصی می گفت: زمان های قدیم اینگونه نبود، فضای مجازی نبود و همه با اینکه وسایل ارتباطی کم بود از حال هم بیشتر خبر داشتند کمی بعدتر او هم با عادتی که انگار برنامه نویسی شده بود با تبلتی کوچک مشغول بازی شد و فرزندش کوچکترش هم با گریه می خواست بازی کند، در این لحظه یادم آمد به دنبال مقصر کردن دیگران نباشیم، بیاییم از خودمان شروع کنیم که چه شد برای دانش افزایی در فضای مجازی بدنبال قطع ارتباط با محیط پیرامون خود شدیم و جزء جدایی ناپذیر زندگی ما شده است.
البته نه اینکه عصر ارتباطات نمایی سرد و شکننده دارد منظور این نیست اما باورهای ما هم غلط شده است، با یک مثال ساده می توان بیان داشت اگر چنانچه در جمعی در خصوص یک بیماری صحبت شود همه با مراجعه به فضای مجازی در مورد آن نظر می دهند اما باید باور داشت اطلاعات ما در آن زمان خرد شده و یا مانند یک پازلی که قطعات آن کامل نیست اطلاعات داریم و در خصوص آن نظر می دهیم فرق نمی کند در چه زمینه ای باشد حتی در خصوص رشد کودک و رفتارهای آن از این فضا کمک گرفته و سعی نمی کنیم با اهل فن مشورت کنیم و یا این کار را دیر انجام می دهیم.
حتما کلمه کپشن در فضای مجازی به گوش ما رسیده، نگاره هایی که با تصویری زیبا روایت های گوناگونی را به رخ مخاطب می کشد که اغلب به زندگی خانواه، پدر، مادر، فرزند و ... اشاره دارد.
اما نباید فقط در قامت یک نگاره در یک قاب، گرمای خانه و خانواه را به رخ کشید، باید این فضای سرد را شکست و عکسهایی که فقط در یک شیشه رنگی بی حس و روح است را به گرمای صله رحم پیوند زد و آنطور که در گوشی های هوشمند و نرم افزارهای موجود نگارهای مختلف از عشق می گوییم را به حقیقت تبدیل کنیم.
حقیقتی که باید قبول داشته باشیم با دست خودمان در حال شکل دهی می باشد و می توان با نوع ارتباط و استفاده در زندگی روزمره تعیین کننده مرزی برای خانه و خانواده باشد.
البته نهادهای گوناگون مانند رادیو، تلویزیون، روزنامه ها و... در انحای مختلف تلاش های فراوانی را برای رهایی از فضایی سرد در دنیای مجازی و استقبال و آشتی محیطی گرم دلنشین را کشیده اند و باید با تغییر فرهنگ استفاده صحیح و به موقع از این دانش روز به استقبال آن رفت، ناگفته نماند هدف از این نوشته کوتاه نگرش منفی به داده ها و اطلاعات و افزایش دانش نیست و نبوده بلکه هدف استفاده صحیح از ابزار و آلاتی است که می تواند با ساخت فرهنگی مناسب خانه و خانواده را با رنگ و بویی تازه حس کرد و هوایی تازه گرفت.