چاپ

نسیم گیلان- واقعیت تلخ ، تولید زیاد پسماند است که شهروندان ایرانی با بی پروایی نه از مصرف می کاهند نه از تولید آن. سرانه 850 گرم تولید زباله برای هر شهروند ایرانی آماری است که سه برابر استاندار جهانی است. در استان گردشگر پذیر گیلان این آمار در فصل مسافرت افزایش چشمگیری نیز دارد. واقعیت تلخ تر این است که زباله تولید می کنیم اما تفکیک را یاد نگرفته ایم.
در جهت کاهش تولید زباله نمی کوشیم. تولید و مصرف یک بار مصرف ها ، هم برای تولید کننده خوشایند است و هم برای مصرف کننده. سیستم جمع آوری هم که گرفتاریهای خاص خود را دارد. محل دپو هم معضل بزرگ گیلان است. سراوان افتضاحی است که ازمصرف بی رویه ما شهروندان و مدیریت ضعیف شهرداری ها و سایر دستگاه های مرتبط پدید آمده است. تفکیک زباله که ابتر و بازیافتی که معطل مانده است. زباله ای که طلای کثیفش می نامند اگر تفکیک نشود، درست حمل نشود و به موقع بازیافت یا تبدل نگردد همان زباله کثیف و بد بو و دردسر آفرین خواهد بود که هست! کیست که نداند زباله های مختلف چه اثرات سوئی دارند؟ آیا لازم است بارها و بارها آسیب های بزرگ و مشکلاتی که زباله ها برای حیات انسانی و گیاهی و جانوری ایجاد کرده و می کنند بیان شود؟
گرچه ماده هفت قانون پسماند تکلیف دستگاه های مسئول را روشن کرده و مسئولیت جمع آوری پسماند در شهر ها را بر عهده شهرداری ها و در روستاها بر عهده دهیاری ها نهاده؛ آنچه ملموس است شهرداری ها در تحویل از درب منازل و تخلیه در سراوان یا تحویل به کارخانه کمپوست خسته و وامانده اند اما عملکرد دهیاری ها نشان می دهد که با موضوع پسماند بیگانه اند. سوال بزرگی که اینجا مطرح است چرا باید یک روستایی زباله تر را که در کوتاه ترین زمان تبدیل به کمپوست می گردد و به خاک بر می گردد تحویل دهیار بدهد؟ چرا باید کلی هزینه بشود تا بر حجم انبوه آلودگی های سراوان و جاهای دیگر افزوده گردد. حال بماند نخاله های ساختمانی که داستانی غم انگیز تر دارند.
باز بماند افتضاح بزرگتر فاضلاب شهرهای گیلان که مستقیم در رودخانه ها ریخته و در تالاب یا دریا تخلیه می شوند. ورود سالانه 600 هزار تن رسوب به مرداب بیمار، رنجور و در حال مرگ انزلی خود بزرگترین گواه بر این ادعاست.
همه ما مسئولیم؛ از شهروندان عادی گرفته تا بالاترین مقامات این استان و حتی کشور ، کی و کجا می خواهیم عمق فاجعه را درک کنیم ؟ آیا آن روز فرصتی برای جبران خواهد بود؟