چاپ

نسیم گیلان -
هرجا مسؤلان زندگی‌ می‌کنند، آسمان آبی‌تر، درختان سبزتر و ...
٤٦٥
٠
عصر ایران / متن پیش رو در عصر ایران منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست.
حجت‌الاسلام سید عبدالنبی موسوی‌فرد بعد از اینکه حکم نمایندگی ولی فقیه در استان خوزستان و امام جمعه‌ای را دریافت کرد، اسباب و اثاثیه زندگی‌شان را جمع و به منطقه « آخر آسفالت» اهواز رفت تا آنجا زندگی کند.
وقتی این خبر دهان به دهان پیچید، شهرداری اهواز بدو بدو، کوچه‌ای که امام جمعه در آن ساکن شده است را آسفالت کرد. کوچه‌ای که سال‌هاست رنگ آسفالت را به خود ندیده است.
امام جمعه محترم نیز در واکنش به این رفتار گفت: « باید کل محله را آسفالت کنند یا اینکه تمام آسفالت انجام شده در کوچه را بکَنَند.در غیر این صورت در نماز جمعه اعلام عمومی می‌کنم که فقط کوچه ما را درست کردید.»
رفتار موسوی فرد، نشان داد که امام جمعه یک مقام مردمی است نه حکومتی. مردم باید بدانند که امام جمعه سمت آنهاست نه مسؤولان. این رفتار موسوی فرد را در مقابل رفتار امام جمعه بندرعباس بگذارید که در برابر کارگرانی که به نماز جمعه پناه برده بوند گفته بود:« نمازجمعه جای این کارها نیست،خوش آمدید به سلامت»
چند تن از امام جمعه‌های کشور از مشکلات شهرها خبر دارند؟ چند نفر از وضعیت مردم آگاه هستند؟ برخی از امامان جمعه ما فقط در خطبه‌های نماز جمعه به بخشی از مشکلات مردم اشاره می‌کنند، آنهم در میان سخنان‌شان درباره برجام، آمریکا و کنسرت رفتن گم می‌شود.
این کشور نشان داده است، تا پای به میدان نگذاری، مشکلات حل نخواهد شد. هیچ گره‌ای در این ایران عزیز ما با حرف حل نشده است که اگر می‌شد محله تازه امام جمعه دیگر آخر آسفالت نبود. مردم قطعا بارها به شهرداری نوشته و گفته بودند که اوضاع محله‌شان خوب نیست.
مهم‌ترین مشکل ما مردم نه تحریم‌ها بلکه برخی از مسؤولان کم‌کار و پاچه‌خار است. آنها برای خود شیرینی جلوی امام جمعه، کوچه را آسفالت کردند تا میزان ارادت خود به جناب موسوی فرد را به صورت عملی نشان دهند.
یعنی واقعا باید امام جمعه، آنجا خانه می‌گرفت تا مسوولان شهری بفهمند یک نقطه از اهواز کوچه‌هایش آسفالت ندارد!
رفتار شهرداری اهواز نشان داد، در شهرهای مختلف هرجا مسؤلان هستند، آسمان آبی‌تر، آب گواراتر، درختان سبز تر و آسفالت‌ها سیاه‌تر از نقاط دیگر شهر است.
کاش حداقل امام جمعه اهواز، ماهی یک بار خانه خود را عوض می‌کرد تا آبادی به دیگر نقاط شهر هم می‌رفت. کاش همه ائمه جمعه در دوران مسؤولیت خود طعم مستاجری را می‌چشیدند و در نقاط محروم شهرها زندگی می‌کردند تا این نقاط رنگ و بویی به خود بگیرند.