بزرگنمايي:

فصل مهر، فصل رويش جوانه‌هاي اميد، فصل خواندن و نوشتن، از راه رسيد؛ فصل مهر، فصل آشنايي با خدا، فصل خوشه چيني ستاره‌ها، فصل همكلاسي‌هاي ديروز و هم نيمكتي‌هاي امروز از راه رسيد.

امروز زنگ آگاهي به صدا در مي‌آيد و پرچم دانش برافراشته مي‌شود، درب گلستان معرفت گشوده مي‌شود و صداي جنب‌و‌جوش و شور و هياهوي بچه‌ها، فضاي مدرسه را پر مي‌كند؛ ياسمن‌ها از قصه‌هاي ديروز مي‌گويند و معلمين درس امروز مي‌دهند و كبوتران وجود را به پرواز در مي‌آورند، تا به دانش‌آموزان درس خوب زيستن را بياموزند.

مدرسه، خانه‌اي پر از کتاب، پر از دفتر، پر از کلمات، پر از تخته سياه، گچ، معلم، خاطره، دانش؛ مدرسه و درختان گوشه حياط آن، همان جا که پاتوق زنگ‌هاي تفريح است، همان جا که دل‌ها دور هم جمع مي‌شوند، کلمه‌ها را بر زبان مي‌آورند تا روزي خاطره شوند.

هر روز، اول مهر است و هر روز، آغاز پاييز و هر روز آغاز آموختن، مي‌خواهيم بياموزيم. چشم به دهان معلم دوخته‌ايم تا بگويد و ما با جان و دل گوش کنيم و براي ابد در زندگي‌مان به ياد داشته باشيم.

کلاس اول، کلاس دوم ... يکي يکي بالا آمديم و آموختيم. يکي يکي مهرها را پشت سر گذاشتيم، يکي يکي کلمه‌ها را بوسيديم، يکي يکي در جمله‌ها نفس کشيديم. صداي کلمات در گوش ماست، کلماتي که بهار مي‌شود و از شکوفه‌هاي خود همه جا را عطرآگين مي‌سازد. بهارها مي‌آيند، بهارهايي که از مهر متولد شده‌اند، بهارهايي که نفس‌هاي سبزشان همه جا ما را دنبال خود مي‌کشانند، بله بهار علم با آغاز پاييز يكي است .

دفترت را بازکن. بوي کاغذ، بوي درخت به مشام مي‌رسد؛ آغاز نوشتن است، آغاز خواندن است. به نام او شروع کن، به نام زيبايي‌هاي او. مهر است و آفتاب پاييزي دل را پر کرده است. خياباني که به مدرسه مي‌رسد، کوچه‌هايي که به مدرسه مي‌رسد و با آفتاب پاييزي چراغاني شده است.

از امروز، قرار است همه ما جايي را بسازيم. مي‌پرسيد کجا را؟ همان خانه‌اي را که با آجر واژه‌ها ساخته مي‌شود، همان جا که پنجره‌هايي از جنس برگ‌هاي سبز و زنده دارد، همان جا که وقتي آباد است که با کتاب خواندن و ياد گرفتن، تر و تازه شده باشد، خانه دل‌هايمان را مي‌گويم.

اي معلم! اي كه پا جاي پاي انبياء گذاشته‌اي تا درس چگونه زيستن را به ما بياموزي، امروز فرشتگان مامورند، به حمد و ثناي تو كه برترين شغل را پذيرا شدي تا بهترين خدمت را به بشريت بنمايي ... آنگاه كه كلامي مي‌آموزي و آنگاه كه حرفه‌اي ياد مي‌دهي و آنگاه كه استعدادهايم را پرورش مي‌دهي تا آن چنان كه شايسته است زندگي نمايم و آنگاه كه مرا متوجه كمال خالقم در آفرينش مي‌نمايي ... من همه آن لحظات را مديون تو هستم كه چون فرشته آسماني در خلقت زميني، تجلي بخش راه انبيائي و سراينده غزل هستي بخش آموختن، براي زندگي نمودن بهتر هستي.

کاش هميشه دانش‌آموز بمانيم! کاش هر سال، اول مهر که مي‌شود، همينطور هيجان زده، منتظر صداي زنگ آغاز سال تحصيلي جديد، در پوست خودمان نگنجيم؛ کاش قدر معلم‌هاي صميمي را بيشتر بدانيم!