بزرگنمايي:

گیلان آنلاین - روزنامه سوال جواب چاپ استان گیلان در شماره شنبه 28 بهمن ماه، مطلبی در قسمت یادداشت امروز با عنوان لزوم بازنگری در پیاده راه فرهنگی رشت به قلم حبیب محمدپور منتشر کرده است.
گردشگری اولویت استان و شهر رشت است و برای موفقیت در آن باید نیازهای روز شهر رشت را بطرف کرد که یکی از معبرهایی که می تواند به امنیت روانی آحاد جامعه و بخصوص شهروندان شهرهای بزرگ کمک کند، ایجاد اماکنی چون پیاده راه فرهنگی است.
مکانی که بتواند گردشگرن کشور را به خود جلب نموده و بواقع منزلت استان را ارتقا بخشیده و اساسا یک موفقیت بزرگی در مدیریت باشد. فکر کنید در هر شهر و روستایی از استان گیلان به فراخور امکانات موجود پیاده راهی چون رشت باشد که بشود در آن با آرامش و بدور از هیاهوی خودروها و دود و دمش دمی آسود و در وانفسای پرتنش زندگی، لختی رخوت زندگی را از تن بدرکرد.
برای این کار لازم است مدیران شهری و روستایی فکری بکر داشته و المان ها و نشانه های فرهنگی را در روند ایجاد تغییرات با مردم در میان گذاشته و حتی برای ایده هایی که مردم دارند، پول درست و حسابی خرج کنند تا محصول این نگرش تیمی بشود امنیت روانی جامعه؛ باید حواسمان باشد که زندگی به مدیریت نیاز دارد و نمی توان مدیر بود و به میل خود در ساختارهای اداری کارهایی انجام بدهید و بعد دنبال تغییر باشید که این خود علاوه برتاثیر منفی بر روان آحاد جامعه ، بی شک به هدر رفت ثروت ملی خواهد انجامید.
حالا برای مدیریت شهر رشت هر کسی می تواند با دانش و احساس خود به شمارش زشت و زیبای پدیده نوظهور پیاده راه پرداخته و اگر پنداری نیک داشته باشد با وجدانی آسوده از شاکله کار قدرشناسی کرده و اگر نه مثل برخی ها به تاراج اندیشه ورزی این نوع از مدیریت شهری همت گمارد.
اما کمی که به بافت شهر رشت توجه کنیم، بنظر این پدیده نوظهور شهری نه اینکه نیاز مبرم بوده که در فرداهای تاریخ گیلان با تغییراتی در ساماندهی تدریجی آن حتی می توان از آن بعنوان نماد و الگویی کم نظیردر سایر استان ها استفاده کرد؛ به این مفهوم که اگر ایران کشوری واحد و مردمش هم لیاقت آن را دارند که از بهترین ها سود ببرند، اساسا باید شهرداران شهرها بصورت تیمی در ایجاد بسترهای توسعه شهری به هم امدارسانی کنند و تولید و ترویج افکار ناب آنان محور توسعه پایدار قرار گیرد.
با این وجود نیک می دانم که در یک سال گذشته به مجسمه ها، تیرهای متعدد برق که بواقع یک ناهمگونی و شلوغی بی موردی را به پیاده راه داده ، از زیادی کاشی کاری های محوطه ، از حفظ درختان نخل جنوب کشور که اصولا نه نمادی هست و نه با بافت این پیاده راه همسویی دارد، از آب نمای جلوی شهرداری که می توانست محل اجرای کنسرت و تجمع مردم در مناسبت های مختلف باشد و بسیاری دیگر، ایرادها گرفت! اما اخیرا برنج کاری نمادین در پیاده راه بواقع گل سر سبد کار بوده که باید به شهردار و عوامل اجرایی اش احسنت گفت و امید داشت که در ادامه با غرس محصولات بومی مثل درختان نارنج سالانه جشنی به نام شکوفه بهار نارنج بپا داریم تا این نیز خود یک شاخصه برای توسعه گردشگری باشد.
این ایرادها نشان از آن دارد که اگرچه اجرای چنین پروژه ای در استان گیلان بی نظیر بوده ، اما اینکه هر از گاهی در محدوده پیاده راه کنده کاری ها و کارهای جدیدی صورت می پذیرد، بنظر در اجرا اندکی شتاب زدگی داشته ایم؛ به این مفهوم که اگر در چند ماه گذشته برخی تغییرات در پیاده راه صورت پذیرفته ، بدون تردید در ماه های آینده هم ترمیم ها و تغییراتی در راه خواهد بود .
با همه این تفاسیر یادمان باشد که استان و شهر رشت هنوز از داشته های طبیعی خود هیچ بهره ای نبرده و متاسفانه هر از گاهی یک جریانی براه می افتد که صنعت را حتی در روستاها تقویت کنیم و آن هم صنعتی که اساسا هیچ سنخیتی با بافت طبیعی منطقه ندارد .
مدیران باید بدانند که برای گردشگران حتی وجود نامناسب و گسترده عکس شهدا در سطح خیابان ها تا آلودگی صوتی بلند گوهای مساجد و ساخت یک آپارتمان در عمق کوه و نوار ساحلی و... که امنیت روان مردم را برهم بزنند ، سبب عدم ماندگاری گردشگر و تولید ثروت خواهد بود.
به این اندیشه که باید در ایجاد هر ابنیه و کار فرهنگی ای اول خواست و دلمشغولی های آحاد جامعه مد نظر قرار گیرد تا اگر هم منتقدینی بودند، زبان اعداد و ارقام پاسخگو باشد.
2007