بزرگنمايي:

نسیم گیلان -
سرمقاله اعتماد/ تضییع حق‌الناس
٠
٠
اعتماد / « تضییع حق‌الناس » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته سیدعلی میرفتاح است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
این داستان را قبلا هم به مناسبت‌هایی گفته‌ام و نوشته‌ام، اما چون به بلایی که بر سر فیلم رستاخیر آمده، مربوط است تکرارش ممل نیست بلکه قابل تامل است. سینما که تازه به ایران آمده بود بعضی از مدافعان افراطی سنت دنبال آن بودند که از علما حکم حرمتش را بگیرند و گربه این‌جور قرتی‌بازی‌ها را جلوی چشم مردم از همه‌جا بی‌خبر سر ببرند. نزد علما رفتند و سوال خود را با غرض و مرض طرح کردند. گفتند آیا حلال است که یک‌سری زن و مرد، داخل اتاقی شوند، در را پشت سر خود ببندند، چراغ را خاموش کنند و عکس‌هایی را که روی دیوار می‌افتد تماشا کنند ؟ درست است که سینما همین ‌جایی است که درش را پشت سر خود می‌بندند و چراغش را خاموش می‌کنند و تصاویری نشان زن و مرد غریبه می‌دهند اما پیداست که این سوال با موذی‌گری طرح شده و سوال‌کننده در پی آن بوده که جواب مطلوب خودش را بیرون بکشد و دنبال کارش برود. آقایان علما کمتر اهل رفتن به سینما هستند. اغلب سینما را به چشم لهو و لعب، در بهترین حالت سرگرمی مباح می‌بینند و دون شأن خود می‌دانند که در صف سینما بایستند یا فیلمی را به تماشا بنشینند. حتی وقتی چهل سال پیش شهید بهشتی و بعضی روحانیون پیشرو به تماشای فیلم «الرساله» عقاد رفتند، خرق عادت کردند و عملی شاذ را مرتکب شدند و موجبات تشویر خود را فراهم آوردند. تازه چون فیلم پیامبر اسلام را دیدند، انقلاب هم تازه پیروز شده بود کسی چندان بر آنها خرده نگرفت، تکفر و تقبیح‌شان نکردند ولی واقعیت این است که آقایان علما از این نوآوری‌ها خوش‌شان نمی‌آمده و نمی‌آید آخوندی را که اهل سینما و موسیقی باشد ملامت کرده و می‌کنند. ملامتش هم نکنند به محفل خود راهش نمی‌دهند... از این جهت رستاخیز پیش از آنکه به خاطر فرم و محتوایش نهی شده باشد، بیشتر چوب دوری علما از دنیای مدرن خصوصا فیلم و سینما را می‌خورد و بیشتر قربانی نوع سوالی است که رنود از آقایان پرسیده‌اند. آنهایی که رستاخیر را دیده‌اند می‌دانند که اتفاق خلاف شرعی در آن نمی‌افتد، گناهی هم صورت نمی‌گیرد. مهم‌ترین مساله‌اش احتمالا به نمایش درآمدن چهره حضرت عباس(ع) است که غیرت قلیلی از مومنین را به جوش آورده و خشمگین‌شان کرده. اما در این میان اتفاق بدتری که افتاده و کسی به آن وقعی نمی‌نهد «تضییع حق» سازندگان فیلم است که بندگان خدا سرمایه مادی و معنوی‌شان عین برف جلوی چشم‌شان در حال آب شدن است، کاری هم از دست‌شان برنمی‌آید. من در صدد مقایسه احکام شرعی باهم نیستم و نمی‌خواهم مسائل را با هم خلط کنم، اما نمی‌توانم این سوال مهم و انسانی و دینی را از جلوی چشمم دور کنم یا جواب مقنعی برای آن بیابم که تضییع حق‌الناس سازندگان فیلم را چه کسی به گردن می‌گیرد؟ طبق ضوابط قوانین جمهوری اسلامی و پس از اخذ همه مجوزها، و گذشتن از هفتاد خان ارشاد یک نفر سرمایه جور کرده، دیگری هم هنرمندان را پای کار آورده پس از مرارت بسیار فیلمی خوب و دیدنی ساخته جزاهم الله خیرا. از اتفاق این فیلم نه رقص و آواز دارد و نه بی‌حجابی و نه معصیتی را ترویج می‌کند. داستان فیلم درباره ارزش‌های لیبرالیستی و دموکراتیک و غربی هم نیست بلکه عوامل فیلم تلاش کرده‌اند حماسه حسینی را روایت کنند و تاریخ کربلا و شهادت امام حسین(ع) را به تصویر بکشند. با این حال بعضی علما آن را پسندیده‌اند بعضی هم به خاطر سعایت عمرو و زید خواستار توقیف آن شده‌اند. البته اختلاف علما فی‌نفسه نعمت است و باعث پیشرفت جامعه اسلامی می‌شود باید محترمش شمرد اما طبق قوانین جمهوری اسلامی، دولت و نهادهای حکومتی باید که از رای و نظر ولی‌فقیه تبعیت کنند و فتاوای او را ملاک عمل و تصمیم خود قرار دهند. بعد از انقلاب فقهای بزرگواری بودند که شنیدن موسیقی را جایز نمی‌دانستند، حتی به مقلدین خود سفارش می‌کردند که پای تلویزیون ننشینند و بر آرم ریتمیک اخبار هم گوش ببندند، اما تلویزیون و مسوولان کشور طبق رای و فتوای ولی‌فقیه عمل ‌کردند و ضمن احترام به علما به وظیفه دینی و انقلابی خود عمل کردند و در مواجهه با مسائل کشور تغییر موضع ندادند. مهم‌ترین حسن وحدت رویه مسوولان و اطاعت‌شان از ولی‌فقیه همین است که آحاد جامعه تکلیف‌شان را می‌دانند و در موقعیت‌های بلاتکلیفی قرار نمی‌گیرند و حقوق‌شان ضایع نمی‌شود. فیلم رستاخیز هم محتاج همت مسوولان است تا مطابق رای و فتوای ولی‌فقیه فیلم را از محاق توقیف بیرون بیاورند، جلوی تضییع حق کارگردان و تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار و هنرمندان را بگیرند و لذت تماشای یک فیلم خوب و جذاب را از مردم سلب نکنند. مسوولان کشور مسوولان جمهوری اسلامی‌اند و باید که تابع ولی فقیه باشند ضمن احترام به علما، شرایط را برای دیده شدن این اثر هنری فراهم آورند.